Simonetti, Pignatelli and Morante - Tenebrae O.S.T.

 Εξωφρενικη horror disco και giallo prog απ' τα 3/4 των μετρ της τρομοκρατιας, Goblin. Το αγαπημενο γκρουπ του Argento ειχε απολυτη ελευθερια κινησεων, οποτε το Tenebrae κατεληξε να ακουγεται σαν μια διεστραμμενη μιξη μεταξυ Cerrone, Blue Oyster Cult (με φουλ δοση cowbell), Police και Neil Young στο Trans, με οση 80s γλιτσα χρειαζoταν αυτη η καλοδουλεμενη μηχανη για να λειτουργει στην εντελεια.

 Waxwork Records is the go-to place when you need to get your horror kicks immediately, so today we're going straight to the core. Tenebrae may be funkier than Goblin's most soundtracks, but it still sounds like a black-leather-gloved, axe-wielding murderer. This lavish reissue not only reimagines the original artwork with stunning results, but also pairs the classic synth driven score, next to a record full of extras. A Corrupted Delight of the highest grade.

Tenebrae 2xLP (Waxwork Records - 2018)

Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T

 Οταν ο Nicolas Cage σφαγιαζει μηχανοβιους απο την κολαση, εμεις, οι κοινοι θνητοι, οφειλουμε να προσκυναμε νυχθημερον μπροστα στο οραμα του Panos Cosmatos, το οποιο ομως δεν αντεξε το βαρος του hype και απλα παρακολουθησαμε επι δυο ωρες τον Cage να μαζευει ολες τις υπερβολες του πανω σ' ενα σπασμενο τζαμι και να τις σνιφαρει με τη μια. 

 Για το μονο πραγμα που θα θυμηθω το Mandy στο τελος της χρονιας ειναι για τον αυτοσαρκασμο του και φυσικα για τη μουσικη επενδυση του Jóhann Jóhannsson που απο μονη της ειναι ικανη να σε βγαλει στο δρομο πασαλειμμενο με αιματα κραδαινοντας δρεπανια και τσεκουρια.    

Mandy is a psychedelic eye candy, with its tongue firmly planted in its cheek, like a moving heavy metal album cover, full of gore, hand-crafted axes and satanic drugs. So, that means the music is a fist-pumpin', beer-chuggin' riff rock anthology? Fortunately, no. I wouldn't stand a second in front of another self aware b-movie with "ironic" tunes. Fuck that shit.

 Jóhannsson's posthumous soundtrack subverted the expectations which come naturally if you think about the whole art-house horror box that Mandy fits perfectly in, and escaped from all the unavoidable tropes, even if he used the mandatory synth melody on the only sentimental scene of the film, or the metal drone of Stephen O' Malley, whose appearance verges on self-deprecation. This soundtrack singlehandedly elevates the movie from an Evil Dead on drugs parody into a world that you need to experience.

Mandy O.S.T. CD/LP (Invada / Lakeshore Records - 2018)

Colin Stetson - Hereditary O.S.T.

 Στο ερωτημα για το αν το Hereditary ειναι οντως η πιο τρομακτικη ταινια της δεκαετιας, θα γνεψω καταφατικα, αρκει να επισημανω πως προκειται για το πιο τρομακτικο οικογενειακο δραμα στην προσφατη μνημη μου, με καποιες μεταφυσικες διαφευγουσες στο προσκηνιο για να κοπει κανα εισιτηριο. Αμα σταθουμε ομως σ' αυτες, θα αναφερθουμε απαραιτητα στο soundtrack του Colin Stetson.  
 Διατηρουσα τις αποστασεις μου απο τον Αμερικανο πολυοργανιστα, λογω του μπλεξιματος του με την Constellation και τους Arcade Fire, γι' αυτο και η εκπληξη μου ηταν διπλασια οσο συνειδητοποιουσα πως το μισο αγχος που μου προκαλεσε η ταινια οφειλεται στα drones του Stetson που ηχογραφηθηκαν σε πραγματικο χρονο. Τα λιγοστα overdubs που προστεθηκαν στο περας του εγχειρηματος καταληγουν να θυμιζουν Phurpa σε pop διαρκειες η ακομα και το soundtrack του Session 9 απο τους υπεροχους Climax Golden Twins, αν ειχε ηχογραφηθει σε κανονικο studio και οχι στο υπογειο του πατρικου τους.

Hail, Paemon!

Hereditary O.S.T. CD/2xLP (Milan - 2018)

Oneohtrix Point Never - Good Time O.S.T.

 To τυρι που σκεπασε με την παροδο του χρονου ιδιωματα οπως το new age, το prog, την pop των 80ς, την italo disco και τα cult soundtracks εχει αρχισει να λιωνει. Απο τη μια η κουλτουρα των επανεκδοσεων που ξεθαψε ο,τι εχει πανω απο 100 views στο youtube και απο την αλλη η μετα-ειρωνικη προσεγγιση της νεοτερης γενιας καλλιτεχνων σε οτιδηποτε "αντικουλ", αποδομησε την εννοια του guilty pleasure. Ποτε δεν πιστευα σ' αυτες τις μαλακιες, εχουμε ηδη πολλους λογους να αυτομαστιγωνομαστε, ας μην το κανουμε και για τη μουσικη.
 Γι' αυτο αλλωστε συμπαθησα τον Daniel Lopatin απ' την αρχη της καριερας του. Η αγαπη του για τον (εξωραισμενο μεσω internet) πολιτισμικο πατο ειναι ειλικρινης, εκτος και αν δεν καταφερα να διακρινω το μειδιαμα του πισω απο το Rifts και το Returnal. Ομως, ακομα και να υπηρχε, στο Good Time εχει εξαφανιστει.
 Το album προφανως χρησιμοποιει κωδικες των soundtracks των 80ς και των 90ς, που πλεον θεωρουνται τα αποσυναγωγα παιδια της κινηματογραφικης μουσικης. Αλλα ακομα και τα ενοχλητικα samples απο τους διαλογους της ταινιας, καταλαμβανουν στρατηγικο χωρο στα ανεβοκατεβασματα της αφηγησης του Oneohtrix Point Never, που κινειται μεταξυ Aνω Midnight Express και Κατω Escape From New York. Παρ' ολα αυτα, συνεργαστηκε με τον Iggy Pop στο πανεμορφο The Pure And The Damned, κερδισε το βραβειο μουσικης επενδυσης στις Καννες και εβαλε τη μουρη του Robert Pattinson σ' αυτο το blog. Τι αλλο πια.

I've always liked Daniel Lopatin's music since Day 1 and I followed him through his peaks and valleys, be it the watery synths of his earlier experiments, the digital sterilization of Returnal, even the preset mash-up of R Plus Seven, which was annoying in a charming way, but I didn't expect something like Good Time.

 As far as I know, the movie is an indie crime drama, which explains why the director picked Lopatin for the scoring. Oneohtrix Point Never's music was always full of cinematic snippets, slowed down beyond recognition. Now, in his most ambitious record so far, everything is where is supposed to be in a hi-fi manner, without losing face to his oldtime fans. He removed his usual tongue-in-cheek moments - his quirks if you will - by letting moody sequencers take the lead. He even transformed himself, from a casual synth dude into a winner of the Cannes soundtrack awards.

Good Time CD/2xLP (Warp - 2017)

Ennio Morricone - Maddalena O.S.T.

 Μεχρι να εντοπισω την ακριβη πηγη του sample σε εκεινο το κομματι του Pita απο το Get Out, πιστευα για χρονια πως προκειται για καποια αντεστραμμενη βερσιον του Ecstasy Of Gold. Τουλαχιστον βρηκα το συνθετη. Δεν θα μπορουσα να μπερδεψω τον Morricone με κανεναν αλλον. Τελικα, το ατιτλο επος του Rehberg χρωσταει τη ψυχη του στο Come Maddalena, το οποιο ανοιγει το δισκο της σημερινης αναρτησης.
 Φυσικα, ενα soundtrack του Mαεστρου δεν χρειαζεται τα διαπιστευτηρια τριτων για να μπει εδω μεσα, ουτε καν της ταινιας που ανηκει. Το Maddalena χοντρικα θιγει την ενοχικη παλη μεταξυ σαρκας και πνευματος και ενω κινηματογραφικα αυτη η ιδεα εχει αποδοθει δεκαδες φορες πιο ευστοχα, μουσικα αμφιβαλλω αν εχει επενδυθει καλυτερα. Ακουστε το. Το εχετε αναγκη.

 Ennio Morricone's discography is immense, so you need any help that you can get if you wanna go beyond the spaghetti classics or the latest deluxe giallo reissue that you just can't afford. So, I found my slowly to Maddalena through Pita's sampling on his monumental track from Get Out, which still sounds like the future itself.
 The movie brought up issues about the conflict of spirituality and carnality. Musically, that clash translates into a bittersweet fusion of orchestral arrangements and some sort of psychedelic-tinged sounds, that we have come to associate with the equally libidinous Gainsbourg/Vannier collaboration in Melody Nelson. Essential stuff.

Maddalena LP (GDM - 1971 / 2015)

Jóhann Jóhannsson ‎– Arrival Ο.S.T.

 Η ευθυνη της μουσικης επενδυσης ενος υπαρξιακου sci-fi ειναι τεραστια, ιδιαιτερα οταν o συνθετης ξερει πως θα συγκριθει αντανακλαστικα με το μονολιθο του 2001, τα δακρυα στη βροχη του Blade Runner και την κλειστοφοβια του Under The Skin. Οποτε ο Jóhann Jóhannsson βαζει εθελουσια το κεφαλι του στη γκιλοτινα, αναλαμβανει το soundtrack του Arrival και βγαινει νικητης.
 Για μια ταινια που η κεντρικη ιδεα της βασιζεται πανω στην επικοινωνια, ο Ισλανδος παραδοξως διαλεγει ενα score που τα φωνητικα εμφανιζονται σποραδικα και επεξεργασμενα, θυμιζοντας αμυδρα φρασεις απο το Dolmen Music της Meredith Monk. Η μεγαλοπρεπεια του δισκου ομως βρισκεται στα ορχηστρικα σημεια, εκει που oι παλμοι του Steve Reich στο 18 Musicians πεφτουν στην πισσα του Deathprod και των KTL, χωρις πομπωδεις Ζimmerισμους και φλυαριες.
 Μεχρι να δω και να ακουσω το Arrival, ημουν επιφυλακτικος απεναντι στο εγχειρημα Blade Runner 2049. Τωρα το περιμενω με αγωνια. 

Arrival CD/2xLP (Deutsche Grammophon)

Mark Korven - The Witch O.S.T.

 Το κινηματογραφικο ειδος που επωφελειται περισσοτερο απο μια σωστη μουσικη επενδυση ειναι σιγουρα το horror. Προσπαθειστε να δειτε στο mute μια οποιαδηποτε ταινια τρομου και θα παθετε εξαρθρωση κατω γναθου απο τα χασμουρητα. Για παραδειγμα, βγαλτε το soundtrack απο τη κλασσικη σκηνη του μπανιου στο Psycho και το μονο που μενει ειναι ενα μια ελαφρως αστεια σκια, μια σκισμενη κουρτινα, αντε και ενα απο τα σημαντικοτερα  μονταζ στην ιστορια της εβδομης τεχνης. Κατι αντιστοιχο συμβαινει και με τις τσοντες, των οποιων η προβολη χωρις ηχο μετατρεπεται σε μια διεκπεραιωτικη διαδικασια. 

 Ολα τα παραπανω εφαρμοζονται απολυτα στο ντεμπουτο του Robert Eggers, The Witch, μιας αριστοτεχνικα φτιαγμενης ταινιας ψυχολογικου τρομου με προεκτασεις πολυ πιο βαθιες απο το ξαφνικο μπου στο καθρεφτη. Φυσικα, η μιση μαγεια της (κακο, το ξερω) βρισκεται στο ανατριχιαστικο soundtrack του Mark Korven που μου θυμιζει απο μακρια τη παρανοια του Under The Skin, ενω ο Heo Tsop που με μπριζωσε με τη ταινια, ανεφερε και Penderecki. Πολλες καρδουλες ομως. 

The Witch CD (Milan - 2016)

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.

 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T.

  Οταν μετα τις πρωτες προβολες της ταινιας σου αντιμετωπισεις σοβαρες κατηγοριες για ανθρωποκτονια των πρωταγωνιστων σου, τοτε εχεις κανει κατι πραγματικα πολυ καλα. Bεβαια το θεμα εληξε οταν ο Ruggero Deodato αναγκαστηκε να αποκαλυψει δημοσια τα τεχνασματα των effects καθως και να παρουσιασει τους ηθοποιους αρτιμελεις στο δικαστηριο. Απο τοτε το Cannibal Holocaust στρογγυλοκαθεται στο θρονο των video nasties, ακριβως οπως του αξιζει.
 Ενας απο τους παραγοντες που εκανε τους ανασκολοπισμους, καννιβαλισμους, βιασμους και δεκαδες αλλους -ισμους της ταινιας αξιομνημονευτους, ειναι σιγουρα το soundtrack του Riz Ortolani που αντιπαραθετει συνθετικους με φυσικους ηχους, για να τονισει τη συγκρουση των δυτικων με τους αυτοχθονες της νοτιοαμερικανικης ζουγκλας. Θα ακουσετε γλυκερες μελωδιες με εμβολιμα κακιασμενα synth, κοπροdisco υπερτατης γλιτσας, midi κρουστα που σαφως εμπνευστηκαν απο το Craig Leon (και πιθανοτατα ενεπνευσαν τον Cut Hands), ανατριχιαστικα εγχορδα και ενα τοσο ξεπλυμενο funk που κανει τους Average White Band να ακουγονται σα τη μπαντα του Sly. Ενα γνησιο Corrupted Delight. 

Cannibal Holocaust LP (Death Waltz Recording Co. / One Way Static - 2015)

Alejandro Jodorowsky - The Holy Mountain O.S.T.

 Ακομα και αν ο ιδιος ο Jodorowsky δωσει επισημη συνεντευξη τυπου αποκωδικοποιωντας βημα-βημα το Holy Mountain, θα εξακολουθω να θεωρω πως η Αληθεια του βρισκεται στα τελευταια δυο λεπτα. Γκρεμιζοντας το τεταρτο τοιχος του δημιουργηματος του, ο σκηνοθετης κοροιδευει στα μουτρα το θεατη και ιδιαιτερα τους καθε λογης εσωτεριστες/αποκρυφιστες/λιακοπουλαιους που σκαλιζουν καθε καρε της ταινιας μεχρι να ανακαλυψουν τη φιλοσοφικη της λιθο.
 Το ιδιο ισχυει και για το εκπληκτικο soundtrack. Ο Jodorowsky μαζι με το τρισμεγιστο Don Cherry και τον πρωην Archie Ron Frangipane, θολωνουν τα νερα με ενα τεραστιο ευρος ειδων μουσικης -επιτηδευμενα ασυνδετων μεταξυ τους- (tuvan throating, κοσμικα νταουλια, κακοφωνη free jazz, μεσαιωνικη μουσικη, βαρβατη ψυχεδελεια) χωρις ιερο και οσιο. Τις στιγμες που εισαι ετοιμος να το απαξιωσεις σαν αποτελεσμα πραγματικα παρα πολλων και διαφορων ναρκωτικων, οι συνθετες σου πετανε υμνους Αληθινης ιδιοφυιας, που χωρις αυτους δε θα βρισκομουν τωρα εδω. Goodbye to the Holy Mountain. Real life awaits us.

The Holy Mountain O.S.T. 2xLP (ABKCO Music / Real Gone Music - 2014)

Black Rain - Now I'm Just A Number: Soundtracks 1994-95

 Εκτος απο το να απολαμβανει αποπνικτικο αλλα δικαιολογημενο hype, η λονδρεζικη Blackest Ever Black δικαιολογει απολυτα το ονομα της ακομα μια φορα με την επανακυκλοφορια του Now I'm Just A Number. 

 Η ιστορια εχει ως εξης: oι Black Rain αναλαμβανουν τη μουσικη επενδυση του Johnny Mnemonic, o σκηνοθετης  απ' ολους τους ηθοποιους αυτου του πλανητη δινει το πρωταγωνιστικο στο Keanu Reeves, το soundtrack απορριπτεται, το group παυει τις δραστηριοτητες του μεχρι να επανελθει στη ζωη απο το προσφατο ενδιαφερον των ακροατων για οτιδηποτε Cut Hands, Vatican Shadow και Regis. 

 Η οργανικη αποψη της τετραδας για το cyberpunk γενναει ενα πλασμα ιδανικο για να κυκλοφορει με  βρεγμενη καπαρντινα στη μητροπολη του Blade Runner. Σπασμενο βλεμμα, σκυμμενο κεφαλι, βιονικα μελη, τεχνητα οργανα, ανθρωπινα αρχιδια. 

Now I'm Just A Number: Soundtracks 1994-95 LP (Blackest Ever Black)
(The link is removed)

Phil Blankenship - Phil Blankenship Plays Criminally Insane

 Στο περσινο top ten του Aaron Dilloway, το Phil Blankenship Plays Criminally Insane καταλαμβανει τις 9 πρωτες θεσεις. Καθολου ασχημα, ιδιαιτερα οταν δειτε πως στη δεκατη βρισκεται το Lulu. Δε καταλαβαινω αν αυτο σημαινει κατι για τους Loutallica, παντως η-ηχογραφηση-ενος-obscure-mid-'70s-slasher-κατευθειαν-απο-λιωμενη-VHS κατι μου εκανε. Το site της Troniks το προτεινει ανεπιφυλακτα στους fans του τρομου, προειδοποιωντας χαρακτηριστικα πως 'This Is Not A Noise Record'. Θα ξεμπερδευε πιο γρηγορα με ενα 'An Essential Corrupted Delight'. 

Phil Blankenship Plays Criminally Insane CD
(Troniks / Saxon Gregory Productions - 2011)

John Zorn - Film Works Vol. XIII: Invitation To A Suicide

 Ενας νεαρος Πολωνος μεταναστης στο Brooklyn κανει αποτυχημενη αποπειρα ληστειας και βρισκεται μπλεγμενος με τη Ρωσικη Μαφια που απειλει να σκοτωσει το πατερα του αν δε βρει μεσα σε ενα 24ωρο δεκα χιλιαδες δολλαρια. Ετσι, δινεται η αφορμη στο πρωταγωνιστη του Invitation To A Suicide να πουλαει εισιτηρια για τη δημοσια αυτοκτονια του και στο John Zorn να ντυσει μουσικα μια λιαν αφανη μαυρη κωμωδια με γλυκοπικρες εσωστρεφεις μελωδιες. Αν δε σας πιασει απο το πρωτο τριλεπτο, βουτηξτε απο τον 666ο οροφο. Θα φροντισουμε να ειμαστε ολοι εκει.

Film Works Vol. XIII: Invitation To A Suicide CD (Tzadik - 2002)

The Caretaker - Patience (After Sebald)

 'Ακομα και ο ιδιος ο χρονος γερνα'

- W.G. Sebald - 

Patience (After Sebald) LP (History Always Favours The Winners - 2012)

William Bell & Tobe Hooper - The Texas Chainsaw Massacre O.S.T.

 Η μουσικη επενδυση του The Texas Chainsaw Massacre δεν εκδοθηκε ποτε επισημα λογω διαφωνιων μεταξυ των κατοχων των πνευματικων δικαιωματων. Κριμα. Ετσι δε θα αποδοθει ποτε δικαιοσυνη στους δημιουργους του soundtrack, που εν αγνοια τους ηχογραφησαν ενα proto-industrial ντοκουμεντο απο το 1974.

 Οι φημες θελουν τον William Bell να κανει το editing στο σαλονι του σκηνοθετη Tobe Hooper λογω ελλειψης budget. Καθολου ασχημη ιδεα, αν αναλογιστουμε πως οι DIY τακτικες επιστρατευτηκαν λιγα χρονια αργοτερα ως ο μοναδικος τροπος εκφρασης. Το ηλεκτρακουστικο collage θυμιζει σε σημεια Organum, σε αλλα καποια καιλα της American Tapes, ενω σε στιγμες θα νομιζετε πως ακουτε ξεχαρβαλωμενα gamelan. Με εμβολιμες κραυγες. Πολλες κραυγες. Αριστουργημα.

The Texas Chainsaw Massacre O.S.T. CS (Dutch Oven - 2006)