Royal Trux - White Stuff

 Τελικα οι Royal Trux αποδειχτηκαν πιο εξυπνοι απο καθε γραφια του pitchfork, πιο ανθεκτικοι απο καθε indie βλακα που την ειδε Ιησους απο τη Ναζαρετ στην πρωτη γραμμη που ηπιε και πιο ΚΟΥΛ κι απο το θαλαμο συντηρησης του Keith Richards. Εκει που θα ταριχευτουν και οι RTX σε καποια χρονια απο τωρα.
 Επομενως η επανασυνδεση τους δεν ηταν τοσο απροβλεπτη, αν σκεφτουμε πως η μπαντα ακολουθησε κατα γραμμα τις οδηγιες της rock μυθιστοριας. Αυτες που δεν περιλαμβανουν μονο πλατινενιους δισκους, τσαμπα ναρκωτικα και γαμησια του διαστηματος, αλλα και εμπορικες αποτυχιες, αβολα live album, υποχρεωτικους δισκους για λυση συμβολαιων, τσακωμους, διαλυσεις, ψιλοαδιαφορα προσωπικα projects και πανω απ' ολα: τη δισκογραφικη επιστροφη μετα απο 20 χρονια.
 Θα εβαζα το White Stuff αναμεσα στο Accelerator και στο Pound For Pound -τους λιγοτερο στριφνους δισκους της καριερας τους- αν και συνεχιζει να ακουγεται λες και ο Beefheart εποχης Bluejeans & Moonbeams εβαλε τρικλοποδια στο School's Out (εξωφθαλμη αναφορα του εξωφυλλου), μεσα σε 80ς στριπτιτζαδικο, ενω στο βαθος ακουγεται αχνα το Can't You Hear Me Knocking, με τον Kool Keith να μουρμουραει κατι για πιτσες. Ξερω, δεν βγαζει νοημα αυτο που λεω. Που να τ' ακουσετε κι ολοκληρο.
 Παντως οσο μπερδεμενο κι αν ειναι το White Stuff, στανταρ παραμενει το πιο rock'n'roll rock'n'roll album που εχω ακουσει εδω και πολυ καιρο.

 Jennifer, the chances for you to read this are excruciatingly slim but I have to say it. Your new album is so sick, that I wanna propose to you. Let's get married, shoot drugs into each other's eyeballs and listen to the Stones all day long.

White Stuff CD/LP (Fat Possum Records - 2019)

Psychic TV - Alienist

  

Alienist CD/LP (Angry Love Productions - 2016)

Billy Bao - Dialectics Of Shit

  Το blogger με ενημερωνει πως προσπαθω να γραψω κατι για το Dialectics Of Shit απο τις 4 Φεβρουαριου -του τρεχοντος ετους- επειδη οι κλασσικες παπατζες μου γραφονται και κυριως σβηνονται κατα βουληση, αναλογα τη διαθεση, ευτυχως χωρις να δημοσιευονται. Σημερα λοιπον αποφασισα πως δεν υπαρχει πλεον λογος κωλυσιεργιας, τα πραγματα ειναι καπως στη θεση τους και πως πρεπει να γραψω ενα προλογο για το ποσο γρηγορα εξαντληθηκε η διαλεκτικη μεταξυ του punk και των ιδρυτων του. Χοντρικα οι συντεταγμενες παιζουν μεταξυ Wire και PIL, με τους μεν να αλλαζουν τις συνηθειες του μεσα σε φιλικο κλιμα και τους δε να του γαμανε επιδεικτικα τη μανα και το σοι. Απο κει και περα η κατασταση ειναι τραγικη, τα σεμιναρια των παραπανω δεν ειχαν τρελες παρουσιες, με κανα-δυο σημαντικοτατες εξαιρεσεις, οποτε νεκροφιλιες-ρετροκοπροφιλιες και teenage kicks απο σαρανταρηδες. Κατανοω πως αυτο που λεω εξαπτει τα πνευματα, αλλα ποτε δε γουσταρα τις ιερες αγελαδες, ποσο μαλλον οταν ειναι νεκρες.
 Συν τοις αλλοις πρεπει να λαβετε σοβαρα υποψη σας και την αναξιοπιστια του υπογραφοντα. Δεν ειχα ποτε punk κυρος, δε ξερω καν τι ειναι αυτο. Τι περιμενατε απο εναν ανθρωπο που μολις τωρα αναφερθηκε στον εαυτο του χρησιμοποιωντας τριτο προσωπο. Τουλαχιστον ο Mattin επινοησε τη περσονα του Billy Bao για να κανει σοβαροτατη κριτικη στη ταυτοτητα, στη κατοχη των πνευματικων δικαιωματων, στην ατιμη τη κενωνια και φυσικα στη (ιδια του τη) μουσικη. Γραμμενο ακουγεται πολυπλοκο αλλα στη πραγματικοτητα ειναι ενας μετα-Brainbombs meets Milan Knizak χαμος με οσα post-production κολπα χρειαζονται για να σας κανουν να σηκωθειτε να τσεκαρετε το κατα ποσο ειναι corrupted τα mp3 που κατεβασατε . Παρα πολυ.

Dialectics Of Shit LP (Parts Unknown Records - 2008)

The Brian Jonestown Massacre - Revelation

 Το demo του Revelation εχει διαρρευσει στο youtube απο τον Ιανουαριο αλλα αρνηθηκα πεισματικα να το ακουσω. Ηθελα να αποκτησω αποψη απο την ολοκληρωμενη μορφη του. Οποτε η προχθεσινη επισημη κυκλοφορια του σημαινει μονο ενα πραμα. Γιουπι. 

Λοιπον βρισκομαι ηδη στο ενατο track και μπορω να πω πως η πενταμηνη υπομονη μου ανταμειβεται. Ο Anton φαινεται πως πλεον δεν αντιγραφει τους ηρωες του αλλα εχει φτασει στο σημειο να αντιγραφει τον ιδιο του τον εαυτο. Ποσο ΓΑΜΗΜΕΝΑ ROCK'N'ROLL ειναι αυτο. Αφορητα. Τοσο που οταν ερθει τον Ιουλιο για live θα ηθελα οχι μονο να πλακωθει στα κλωτσιδια επι σκηνης με τα μελη της μπαντας αλλα να παιξει και λιγο. Οχι τοσο ομως ωστε να ξενερωσω. 

 Aν και o δισκος ειναι επιεικως αλλα αντι αλλων, διατηρει μια συνοχη. Οποτε διπλα σε φλαουτοψυχεδελειες και reverb folk ξεπεταγματα, τοποθετουνται αγαρμπα ΥΜΝΟΙ που θυμιζουν εποχες Satanic Majesties Second Request αλλα και κομματια ξεπερασμενων μπλιμπλικιων και ψοφιου ανθυποtriphop που αν ακουγα καπου αλλου θα ειχα στειλει στο recycle bin με το καλημερα. Ομως οι Brian Jonestown Massacre εχουν ξεπερασει στο μυαλο μου το status μιας ακομα μπαντας και εχουν μπει στο απυροβλητο του οσο πιο σκατα ειναι, τοσο πιο πολυ μ' αρεσει. Με αυτο το σκεπτικο λοιπον, θα βαλω στο Revelation ενα 6. 

Revelation CD/LP (A Records - 2014)

Fushitsusha - まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう

  Εκει που οι συνεργασιες του Keiji Haino με Ambarchi/O'Rourke/O'Malley ειχαν σαφεις αναφορες στα δυο πρωτα θρυλικα albums των Fushitsusha, οι ιδιοι οι Fushitsusha γυρισαν πλατη στο παρελθον τους απο τη στιγμη που επανασυνδεθηκαν, εστω και με διαφορετικα μελη. Πλεον το group ασχολειται με ενα αγχωτικο, νευρασθενικο αλλα αριστα υπολογισμενο ηχο που φαινεται να χρωσταει πιο πολλα στους Mars παρα στο PSFικο συμπαν. Αυτη τη μεταβαση γινεται πολυ προφανης στο 'Κιτρινο' δισκο, που θα τον λεω απο δω και περα ετσι, επειδη το copy-paste μιας προτασης ιαπωνικων ιδεογραμματων γινεται κουραστικο. 

 To cd ανοιγει τελετουργικα, σαν Ruins στο 1/4 της ταχυτητας τους, με το Haino να στριγγλιζει ακαταληπτα λες και εχει εισπνευσει ηλιο. Μετα το δευτερο κομματι, τα πραγματα αρχιζουν να σπανε με πληρη επιτυχια καθως η μπαντα τρομαζει ακομα και τη Magic Band σε επιπεδο τεχνικης. Οσο ο ακροατης προσπαθει να χωνεψει τι συμβαινει, οι διαθεσεις αλλαζουν με παθολογικο ρυθμο για να καταληξουμε στην ανατριχιλα του τελευταιου track που ενωνει το Nijiumu με το σημερα.  

まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう CD (Heartfast - 2013)

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 

 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

名前を つけないで ほしい　名前を　つけて　しまうと　全てで　なくなって　 しまうか CD (Heartfast - 2013)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Billy Bao - I Am Going To Kill All The Rich Man

 Ενω οι προσωπικες δουλειες του Mattin με αφηνουν αδιαφορο λογω της υπερβολικης διανοητικοποιησης που κουβαλανε, το μπαχαλο του Billy Bao με πιανει ενστικτωδως, ακομα και πισω απο το σχολιο του project για την οποια αυθεντικοτητα του punk. Τοποθετωντας στο ρολο του frontman ενα υποτιθεμενο εκπατρισμενο Νιγηριανο που φτυνει χολη στα μουτρα του καπιταλισμου, ο Mattin επινοησε τη μεγαλυτερη μουσικη προβοκατσια μετα το Extreme Music From Africa του Bennett. Concept μεν, με cojones δε. 

I Am Going To Kill All The Rich Man CS (Drone Errant - 2009)

Brainbombs - Disposal Of A Dead Body

 Οι serial killers του riff rock προσπαθουν να ξεφορτωθουν το πτωμα της καριερας τους μετα την απροσμενη διαλυση της μπαντας. Το τεμαχιζουν βιαστικα σε 24 ακυκλοφορητα κομματια, τα οποια συσκευαζουν στις σκουπιδοσακουλες του Disposal Of A Dead Body και τα πανε για φουντο στο πλησιεστερο δασος. O δισκος βεβαια δεν ακουγεται αποσπασματικος. Η γνωριμη θεματολογια των Brainbombs δενει με μονωτικη ο,τι περισσευει. Δολοφονιες, βιασμοι, βρισιδια στα ιερα, μπινελικια στα οσια, απελευθερωτικη ασυδοσια. Αν προσπαθειτε με το ζορι να αποφυγετε τις παραπανω πρακτικες, τοτε προτεινω πολλαπλες ακροασεις. Καθαροαιμη ηθικη αυτουργια.  

Disposal Of A Dead Body 2xLP (Skrammel Records - 2013)

The Brian Jonestown Massacre - Aufheben

 Μπορει ο Anton να μετακομισε στο Βερολινο, αλλα το Aufheben απεχει πολυ απο το να χαρακτηριστει 'Heroes' των BJM. Ριξτε το φταιξιμο στην επανασυνδεση του group με τον ασπονδο φιλο Matt Hollywood, ο οποιος μαζευει τα (κυριολεκτικα και μεταφορικα) κομματια του Newcombe στο πιο συμμορφωμενο album τους μετα το Bravery, Repetition And Noise.  

 Ευτυχως, η τρελα σκαει σε σημεια που δε περιμενεις. Εχουμε ανθυποχατζιδακικες κοντρες μεταξυ φλαουτου και σιταρ, ληστειες του Paint It Black, γαλλοφωνο psych-pop, triphopιζοντα drums και ξεπερασμενα μπλιμπλικια, υπενθυμιζοντας σου πως η ιδιοφυια του Anton δε καμουφλαρεται με τη καμμια. Μεχρι λοιπον να κυκλοφορησει τον επομενο δισκο του, το Aufheben ειναι η pop art παραφραση της χρονιας.

Aufheben 2xLP (A Records - 2012)

Rocket From The Tombs - The Day The Earth Met The Rocket From The Tombs

 Θελω οξυγονο. Χρειαζομαι αερα. Πηγαινοερχομαι σα σκασμενο λαστιχο νεκροφορας σε ανηφορικο χωματοδρομο, με οδηγο ενα τυφλο πιτσιρικα με συνδρομο down. Ain't It Fun? Ναι μωρε, αλλα οχι για πολυ. Θα γιορτασω το πνιξιμο. Θα πιω στην υγεια της αβεβαιοτητας. Θα καλωσορισω το μονοδρομο. Θα χαμογελασω στο τιποτα. Θα ξαναγραψω εδω ψευδοκαταραμενες κοινοτοπιες. Θα ακουω στο repeat Rocket From The Tombs. Ποιος το γαμαει το μετα. Παντως οχι εγω.

The Day The Earth Met The Rocket From The Tombs CD (Smog Veil - 2002)

Pussy Galore - Exile On Main St

 Soul Survivor

When the water is rough,

the sailing is tough

I'll get drowned in your love.

You've got a cut-throat crew,

I'm gonna sink under you

I got the bell bottom blues,

It's gonna be the death of me.

It's the graveyard watch,

running right on the rocks,

I've taken all the knocks.

You ain't giving me no quarter,

I'd rather drink sea water,

I wish I'd never had brought you,

It's gonna be the death of me.

Soul survivor, soul survivor

Soul survivor, soul survivor

Gonna be the death of me,

It's gonna be the death of me.

When you're flying your flags,

all my confidence sags.

You got me packing my bags.

I'll stowaway at sea,

You make me mutiny,

Where you are I won't be,

You're gonna be the death of me.

(Jagger/Richards)

Exile On Main St LP (Shove Records - 1986)

Fushitsusha - Hikari To Nazukeyo

 Πρωτη μεγαλη σφαλιαρα: Ο θανατος των Fushitsusha αποδειχθηκε νεκροφανεια. Σηκωθηκαν απο τον ομαδικο ταφο των μεγαλων groups που αφησαν νωρις το ματαιο τουτο κοσμο με τον απινιδωτη του Mitsuru Nasuno, μπασιστα των Seijaku. 

 Δευτερη μεγαλη σφαλιαρα: Πανε τα μαυρα εξωφυλλα. Θελω πισω τα μαυρα εξωφυλλα. Ειναι δικα μου. Μου ανηκουν. Δε θελω αυτη τη μαλακια. Χιλιες φορες rawk ποζες αγκαλια με groupies.  

 Τριτη μεγαλυτερη σφαλιαρα: Το group εχει μεσα του ζωη. Εστω απεθαντη. Τα 60 χρονια του Keiji Haino μπορει να ειναι τα τριπλασια απο αυτα του μεσου πιτσιρικα που ηχογραφει για χαρη του νεου, αγαπημενου σας label, ομως το Hikari To Nazykeyo προερχεται απο ενα μερος που η ηλικια δεν εχει καμμια σημασια. Οδυνη, οργη, αιωνιο μπερδεμα. Η δισκαρα που δε προλαβαν να γραψουν ποτε οι Mars. Τοσο καλο.

Hikari To Nazukeyo CD (Heartfast - 2012)

Captain Beefheart & His Magic Band - Bat Chain Puller

 Μπερδεμενα συναισθηματα. Απο τη μια στραβωνω αφανταστα που η καβατζοπουστια της οικογενειας Zappa οδηγησε στην επισημη κυκλοφορια του Bat Chain Puller, ενα album που ο ιδιος ο Beeheart ειχε αποφασισει να μεινει κλειδαμπαρωμενο στα ντουλαπια του χρονου -και της καβατζοοικογενειας Zappa. Απο την αλλη, εχω το προνομιο να ακουσω για πρωτη φορα ενα θρυλικο δισκο με κανονικη μιξη, αφου τα δεκαδες bootlegs που παιζουν τριγυρω ακουγονται σχεδον ανωδυνα. Εδω η φαση ειναι τοσο αιχμηρη οσο οι Royal Trux του Thank You η ακομα καλυτερα οσο οι Prime Time στο Dancing In Your Head. Μπερδεμενα συναισθηματα. Αριστουργηματικη μουσικη. 

Bat Chain Puller CD (VAULTernative - 2012)

J.A. Caesar - Kokkyou Junreika

 Απο τη στιγμη που πατησα το play, αρχισα να ψαχνω πληροφοριες για την ιαπωνικη νομοθεσια υπερ των ναρκωτικων στα 70s. Δεν εξηγειται αλλιως το Kokkyou Junreika. Λογικα το κρατος θα μοιραζε μανιταρια και τριπακια σε συσσιτια για τη πνευματικη εξυγιανση του πληθυσμου και απλα ο J.A. Caesar σε καποια φαση κατεληξε με περισσοτερα κουπονια στη τσεπη του. Το acid εχει ποτισει καθε λεπτο του album. Θεατρικοτητα, Sabbathικα περασματα, παιχνιδιαρικες στιγμες αλα Strawberry Alarm Clock και απο κει στο μεγαλειο των Magma, ψαλμωδιες, τιτιβισματα, οπερετικα φωνητικα, θρηνος. File Under: Xημειο.

Kokkyou Junreika CD (Victor Entertainment Japan - 2006)