Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise

 Κακοτραχαλη free jazz βιαιης οξειδωσης και εκρηκτικης συμπεριφορας. Μπορει ο τιτλος καθως και οι συμμετοχες του New Japanese Noise να παραπεμπουν στο hi-fi παραναλωμα των Incapacitants και του Pain Jerk, ομως εδω ας δωθει βαση στο New (οπως λεμε New Thing) και φυσικα στο Noise που καλυπτει το μισο εξωφυλλο/μανιφεστο. 

 Η ελλειψη μπασου επιτρεπει στον Paal Nilssen-Love να τρεχει το εγχειρημα προς καθε πιθανη κατευθυνση, κυριως με ευκινητα hi-hat που στελνουν τον Sakata-san σε σοβαρη υποψηφιοτητα στο Ρεκορ Guinness Αντοχων 2019. Οσον αφορα το κιθαριστικο μερος, εδω αγγιζουμε τα χωρικα υδατα του Derek Bailey επι συνεργασιας με Ruins, οποτε η τζαπανιλα κρατιεται αληθινη. Να μην ξεχασω να αναφερω τα γρυλλισματα του Sakata στο τεταρτο κομματι, τα διακριτικα πιου πιου του Gomi, τα ξυσιματα του Mikawa (❤) και την παραγωγη του Lasse Marhaug που μαζευει τα αμαζευτα. Ηρωας. 

 A unique showcase of ungodly dexterity and deranged brutality. Paal Nilssen-Love offers his weightless drumming to this banger, while the other participants are travelling the space ways around him. As the title suggests, New Japanese Noise owes more to latter-day Hijokaidan than any usual free noodling, so bring along your diapers and dig in.

New Japanese Noise CD (PNL - 2019)

Peter Brötzmann / Heather Leigh - Sparrow Nights

 Απο το For Adolphe Sax και το Machine Gun, μεχρι τους Last Exit και την προσφατη συνεργασια με Fushitsusha, ο ηχος του σαξοφωνιστα Peter Brötzmann εχει το εκτοπισμα μιας πυρηνικης βομβας που εκρηγνυται σε αργη κινηση επι 50+ χρονια, με φημες για σπασμενες φλεβες στο λαιμο και μνημειωδη μεθυσια, οποτε  οι πρωτες νοτες του τελευταιου του album καταρριπτουν τις προσδοκιες για free-for-all παραναλωμα. Το Sparrow Nights ακουγεται σαν την πρωτη μερα μετα την καταστροφη.
 Προφανως η εσωστρεφεια του δισκου οφειλεται στην Heather Leigh, ισως τη μοναδικη αυτοσχεδιαστρια pedal steel guitar που ξερω, με CV που περιλαμβανει Charalambides, Keiji Haino και Jandek. Στο Sparrow Nights καδραρει τις τσιριδες του Brötzmann σε ενα πλαισιο που αγγιζει τις παρυφες του shoegaze. Οσο δεν θυμιζει τον εαυτο της στους Taurpis Tula, παραπεμπει καρφωτα στο Coral Sea της Patti Smith με τον Kevin Shields και απο κει στον αγυριστο του δευτερου δισκου των Fushitsusha. Σε περιπτωση που ο Jandek αποπειραθει να παιξει free jazz, θα ακουγεται ακριβως ετσι.

 Don't let the name of Peter Brötzmann scare the shit out of you. Sparrow Nights highlights his gentler side, something I haven't heard from him since the days of Die Like A Dog Quartet. The real star of the session though is Heather Leigh who is channeling Texan psychedelia, Jandekian sparseness and deep Borbetomagus vibes -if they were brokenhearted- in a single strum of her pedal steel guitar.

Sparrow Nights CD/LP (Trost Records - 2018)

Fire! - The Hands

 Σε συντριπτικη πλειοψηφια, η χρηση των θαυμαστικων ειναι αλογιστη και θεωρω πως οσοι τα χρησιμοποιουν κατα κορον, ειτε στερουνται βασικου λεξιλογιου, ειτε θελουν να εκβιασουν απο τον αναγνωστη τους μια μορφη εντυπωσιασμου για ανυπαρκτο λογο. Θα ειμαι αδιστακτος απεναντι τους οταν συναντηθουμε στα αδυτα της Κολασης. Απλα δωστε μου ενα καμινετο, ενα σφυρι και ενα κουβα προκες.   

 Μεχρι και δυο ωρες πριν, οι Fire! βρισκονταν στην κορυφη της λιστας με τα υποψηφια θυματα μου αναμεσα στους !!! για το κατα συρροη εγκλημα κατα της ανθρωποτητας και τους Godspeed You Black Emperor! για την αυθαιρετη μετακινηση του γαμημενου του θαυμαστικου τους, ομως ακουσα το The Hands και εδωσα αφεση αμαρτιων. Προς το παρον.  

 This shit's heavy. Something between Last Exit's free skronk, early Swans' bass lines and Jaki Liebezeit's percussive greatness, with a compositional style of their own.   

The Hands CD/LP (Rune Grammofon - 2018) 

Sun Ra | Merzbow - Strange City

  Ο Merzbow εχει να βγαλει χρονια αμφιλεγομενο δισκο, ενα album που θα σηκωσει σοβαρη συζητηση, η οποια δεν θα σταματησει στο "γαμησε" η στο "ωχου βαριεμαι". Το ξερει ο ιδιος, οι fans του, oι εταιριες, τα περιοδικα, τα forums και ολοι οσοι εχουν ασχοληθει μαζι του εστω και δεκα δευτερολεπτα για να ποσταρουν το Requiem στο facebook. Eπομενως θεωρω πως η αποφαση του να αναπλαισιωσει (ρεμιξαρει) ακυκλοφορητα κομματια του Sun Ra εχει διφορουμενα κινητρα. 

 Ναι, η αγαπη του Akita για τη free jazz εχει εκδηλωθει κατι παραπανω απο δεκαδες χιλιαδες φορες. Ναι, εχει ξανακανει κατι τετοιο στο παρελθον με τον Coltrane στο Doors Open At 8 AM. Ναι, φαγωθηκα να ακουσω το ενατο για φετος album του απο τη μερα που ανακοινωθηκε και ναι, εκανα τις απαραιτητες συζητησεις με φιλους για το κατα ποσο επρεπε να συμβει κατι τετοιο, χωρις να καταληξουν στο απαξιωτικο "ωχου βαριεμαι". Ναι, το Strange City ειναι ενας βαρβατος δισκος Merzbow, αλλα οχι, δεν ειναι ενας βαρβατος δισκος Sun Ra με Merzbow. 

Strange City CD/LP (Cold Spring - 2016)

Masayoshi Urabe - Ware Wa Seidai No Kyojyo Zo

 Εγκαρσια τομη μεταξυ ελευθερου αυτοσχεδιασμου, τεταμενης free jazz και αξιονιστικου ζωντανου εκθεματος σε απολυτα αποστειρωμενες συνθηκες. Ο Masayoshi Urabe συμπεριφερεται στο σαξοφωνο και στο ιδιο του το σωμα με το χειροτερο δυνατο τροπο, πετωντας τυχαιες πιτσιλιες αμηχανιας στα μουτρα του ακροατη. Η εκκωφαντικη σιωπη της ηχογραφησης σπαει απο στριγγλιες, συρσιματα αλυσιδων, τυχαια ακορντα πιανου, χαστουκια, ηχους αυτοκινητων και απο αλλες δεκαδες ακαθοριστες λεπτομερειες που κλιμακωνουν το δισκο στο απολυτο τιποτα. Απιστευτο album.  Κανονικος ανθρωποδιωκτης. 

Ware Wa Seidai No Kyojyo Zo CD (PSF Records - 2003)

Borbetomagus - The Rape Of Atlanta

 'You know that bit at the end of the Monterey concert where Hendrix sets his guitar on fire? That's what we do. For a whole hour.

- Donald Miller, Borbetomagus - 

The Rape Of Atlanta LP (No Label - 2011)

Joe McPhee & Chris Corsano - Under A Double Moon

 Οι υποτυπωδεις γνωσεις μου πανω στη free jazz οφειλονται λιγο η πολυ σε συστασεις φιλων, στις θεορατες λιστες του Thurston Moore με τα must του ειδους, σε κανα-δυο αρθρα γνωστων περιοδικων, αντε και στους τσακωμους του drummer Chris Corsano με τους επιβιωσαντες βετερανους. Στο Under A Double Moon, αρπαζεται απο τα μουτρα με τον Joe McPhee για ενα καυγα επικων διαστασεων.
 Στο πρωτο δεκαλεπτο, οι σχεδον modal μονολογοι του σαξοφωνιστα παρεξηγουνται απο τα ορνιθοσκαλισματα του Corsano. Αρχιζουν τις ψιλες μεχρι και το τριτο track που η κατασταση εκτροχιαζεται. Πανικος. Ευτυχως που δεν τολμησε καποιος να τους χωρισει.

Under A Double Moon LP (Roaratorio - 2011)

Chris Corsano / Paul Flaherty - Full Bottle

Τα free jazz ντουετα θα ειναι καταδικασμενα εις τους αιωνες των αιωνων να συγκρινονται με το απυροβλητο του Coltrane/Ali στο Interstellar Space. Δεν ακουω βεβαια και τον Paul Flaherty η τον Chris Corsano πολυ ενοχλημενους απο αυτο. Στο Full Bottle παραδιδουν (μεθυσμενο) σωμα και (εκστασιασμενο) πνευμα μεσα σε μια πρωην εκκλησια στο Kentucky, παιζοντας με ολο τους το ειναι μια true, παλιομοδιτικη, τσιτωμενη fire music με blues καταβολες. Ο Corsano συμπεριφερεται στα drums του οπως ακριβως θα συμπεριφεροταν στα μουτρα καποιου ενοχλητικου πρωην διευθυντη του. Τα σπαει. Απο την αλλη ο Flaherty, ως γνησιος Νοτιος, τρωει KFC και φυσαει τη καυτερη του ανασα στις σωληνωσεις της εφευρεσης του Adolphe Sax. Αν ακουσω πιο προσεκτικα, ειμαι σιγουρος οτι θα διακρινω και τον ηχο απο τις σπασμενες φλεβες στο λαιμο του. Κολαση.

Full Bottle LP (Ultra Eczema - 2006)

Part Wild Horses Mane On Both Sides - Carving Ones Void

Θα ειναι πολυ τεμπελικο εκ μερους μου να καταταξω το βρετανικο ντουετο των Part Wild Horses Mane On Both Sides σαν τη γηινη εκδοχη των Flower-Corsano Duo. Σαφως και υπαρχουν κοινες επιρροες (Don Cherry, Rashied Ali, Frank Lowe) αλλα εκει που οι δευτεροι εκμεταλλευονται τις καθαρτηριες ιδιοτητες του ηλεκτρισμου, οι PWHMOBS αφηνουν τις σιωπες να εχουν τα ιδια δικαιωματα με τους φρενηρεις αυτοσχεδιασμους τους. Στο Carving Ones Void, η αυστηρα περιορισμενη ηχητικη παλετα του φλαουτου και των drums υπταται πανω σε ενα ημιδιαφανη βομβο, σαν ενα yogi που γνωριζει πως να ελεγχει το χωροχρονικο συνεχες. Εγγυημενο κολλυριο για την επιπεφυκιτιδα του τριτου ματιου σας.

Carving Ones Void CD-R (Golden Lab - 2008)

Masayuki Takayanagi & Kaoru Abe - Kaitaiteki Kokan

Το original LP του Kaitaiteki Kokan βρισκεται καπου εκει εξω, στη δισκοθηκη καποιου τυπα με τεραστια γυαλια και μηδενικη ζωη, κλεισμενο αεροστεγως μεσα σε γυαλινο θολο και ανταλλαζει αποστειρωμενα χερια για τετραψηφια νουμερα. Το ενδιαφερον της τελευταιας 20ετιας για οτιδηποτε ιαπωνικο, μετετρεψε τον εν λογω δισκο σε ακριβοθωρητο μουσειακο αποκτημα. Μουσικα, γινομαστε θεατες σε μια κοσμοιστορικη παλη εγωισμων. Οι σπασμενες μετα-jazz φρασεις του Kaoru Abe παιζουν καρεκλιες με την αιχμηρη ατονικοτητα του Masayuki Takayanagi. Κατι μεταξυ Borbetomagus και Sonny Sharrock. Σφαγη στο ισιωμα. Ο τιτλος του album μεταφραζεται χοντρικα σε "αποδομημενη ανταλλαγη". Συμφωνω απολυτα. Οταν δινεις 1500 ευρω για ενα δισκο, η ανταλλαγη ειναι σιγουρα αποδομημενη.

Kaitaiteki Kokan CD (DIW - 1999)

Borbetomagus - Live In Allentown

Υπαρχει κατι πραγματικα αγνο μεσα στη μουσικη των Borbetomagus. Οι ιδιοι κανουν τα παντα για να το κρυψουν μεσα στη βουβωνικη πανωλη των αυτοσχεδιασμων τους, αλλα αυτο καταφερνει να σκαλισει τα πυκνα στρωματα της παραμορφωσης και να βγει στην επιφανεια. Το Live In Allentown κυοφορει το κακασχημο παιδι του Albert Ayler και των Hijokaidan και μεχρι το τελος του cd, το group θα το ξεγεννησει με καισαρικη τομη χωρις αναισθησια ενω ο ακροατης γινεται μαρτυρας του θαυματος της ζωης. Τα λογια του John Zorn στους Naked City βγηκαν αληθινα λοιπον. Jazz Snob Eat Shit.

Live In Allentown CD (Agaric - 2007)

Flower-Corsano Duo - You'll Never Work In This Town Again

Ψυχεδελικος τσακωμος μεταξυ του μεγιστου drummer Chris Corsano και του αυτοσχεδιαστη Mick Flower (Vibracathedral Orchestra). To You'll Never Work In This Town Again αποτελειται απο live sessions του 2009 στη Νεα Υορκη και στο Pittsburgh και δειχνει την πορεια μιας free improv διαφωνιας που καταληγει σε εμφυλιο drone/ragga σπαραγμο. Μην δωσετε προσοχη στην αδιαμφισβητητη τεχνικη αρτιοτητα των εμπλεκομενων. Θα χασετε το νοημα. Οι δημιουργοι θα χαρουν ιδιαιτερως αν τους αφησετε να βγαλουν τις τσιμπλες απο το νυσταλεο τριτο ματι σας με το ηχητικο black & decker τους.

You'll Never Work In This Town Again CD-R (Self Released - 2010)

Ascension - Five Titles

Ενα απο τα πιο καλοκρυμμενα μυστικα του ελευθερου αυτοσχεδιασμου, ανηκει παραδοξως στον κιθαριστα Stefan Jaworzyn (πρωην μελος των Pure, Skullflower και για ενα φεγγαρι, Whitehouse). To ντουετο των Ascension δανειστηκε το ονομα του απο τον θρυλικο δισκο του Coltrane, ανοιγε συναυλιες για τον Merzbow και τους Sonic Youth και φυσικα αφεθηκε στη ληθη, οπως ακριβως αρμοζει σε ενα proper obscure group. Ακουγοντας το Five Titles με πρωινο καφε και μισανοιχτο ματι, αναρωτιεμαι τι θα συνεβαινε αν οι νοητες γραμμες που τεμνουν το free-improv και το noise, γινονταν αντιληπτες πιο νωρις.

Five Titles CD/LP (Shock - 1994)