Η γοητεια της ηλεκτρονικης μουσικης παταει πανω στο εξης παραδοξο. Ενω χρησιμοποιει την τεχνολογια της εκαστοτε περιοδου για να εκφρασει καποιο πιθανο μελλον, αυτη ακριβως η τεχνολογια εχει ημερομηνια ληξης και προδιδει το φουτουριστικο ιδεασμο των δημιουργων. Καταληγει να ακουστει απολυτα ανθρωπινη. Ετσι, δισκοι που στην εποχη τους φωτιζαν δρομους με νεον, τριαντα χρονια μετα αναβοσβηνουν νευρικα το φωτακι του router καθως πασχιζουν να χωρεσουν στο folder με τα υπολοιπα obscure/retro/ξερωγωτι προς ακροαση.
Δεν μπορω να ξερω αν η μουσικη του Tomo Akikawabaya φανταζε εξωπραγματικη τριαντα χρονια πριν, παντως σημερα καλυπτεται απο μια μελαγχολικη πατινα που δεν ειναι προιον οποιασδηποτε τεχνολογιας, εστω και παρωχημενης. Στο βαθος του The Invitation Of The Dead χτυπαει μια ανθρωπινη καρδια, ασχετα και αν η μετρονομια της θυμιζει Yellow Magic Orchestra, Sympathy Nervous η ακομα και τις λιγοτερο βλαμμενες στιγμες των Tolerance. Οποτε χαζευουμε την εξωφυλλαρα μεχρι ο δισκος να χωρεσει στο folder με τα προς αμεση ακροαση.
The Invitation Of The Dead 2xLP (Minimal Wave - 2015)
